Reizen
De Muur. Gebouwd in mijn geboortejaar. Deze foto maakte ik in 1987, twee jaar voordat hij viel. Het is een van de vele foto's in het archief wat een rustend en teruggetrokken bestaan leidt in onze boekenkast. Alleen de gescande en afgedrukte foto's in de mappen zie ik zo nu en dan voorbij komen.
We reisden graag. Met een oude camper of kleine caravan. Tekenspullen nam ik nog niet mee. Reisverslagen maakten we toen ook niet consequent genoeg, waardoor ik alleen tekstfragmenten heb en daardoor veel beelden niet exact kan plaatsen in de tijd, helaas. Fotorolletjes, zwart/wit, die hadden we in ruime mate bij ons.
Na thuiskomst altijd hetzelfde spannende ritueel. Rolletjes ontwikkelen en contactafdrukken maken zodat je een eerste indicatie kreeg van de beelden. foto's van 3,5 cm. lengte die met een loep bekeken moesten worden en op basis daarvan bepaalde je welke je wel en niet zou afdrukken op groot formaat.
En zo vult zich jaar na jaar het fotoarchief met nieuwe beelden van plaatsen en mensen bevroren in een houding en gevangen in een tijdsgewricht. Onbedoeld documenteer je de geschiedenis. Op de foto van de Berlijnse muur lees ik voor het eerst de oproep dat de Baltische staten bevrijd moeten worden van de Sovjet-Unie. Hoe cyclisch is dit. In de afgelopen 40 jaar zijn Estland, Letland en Litouwen inderdaad vrijgemaakt van het Oostblok, maar worden sinds kort opnieuw bedreigd door dezelfde agressor.
Al die mensen en plaatsen, gefixeerd met één druk op de knop, wachtend om herontdekt te worden. Het blijft een schatkamer voor toekomstige tekeningen en schilderijen. Als ik het niet direct opschrijf of uit het archief haal, vergeet ik het weer. Totdat ik jaren later opnieuw op hetzelfde beeld stuit.
Wat is dat toch, die drang om beelden te maken? Voor wie. Voor wat.
Stonehenge laat ik maar even rusten. Denk ik.
We reisden graag. Met een oude camper of kleine caravan. Tekenspullen nam ik nog niet mee. Reisverslagen maakten we toen ook niet consequent genoeg, waardoor ik alleen tekstfragmenten heb en daardoor veel beelden niet exact kan plaatsen in de tijd, helaas. Fotorolletjes, zwart/wit, die hadden we in ruime mate bij ons.
Na thuiskomst altijd hetzelfde spannende ritueel. Rolletjes ontwikkelen en contactafdrukken maken zodat je een eerste indicatie kreeg van de beelden. foto's van 3,5 cm. lengte die met een loep bekeken moesten worden en op basis daarvan bepaalde je welke je wel en niet zou afdrukken op groot formaat.
En zo vult zich jaar na jaar het fotoarchief met nieuwe beelden van plaatsen en mensen bevroren in een houding en gevangen in een tijdsgewricht. Onbedoeld documenteer je de geschiedenis. Op de foto van de Berlijnse muur lees ik voor het eerst de oproep dat de Baltische staten bevrijd moeten worden van de Sovjet-Unie. Hoe cyclisch is dit. In de afgelopen 40 jaar zijn Estland, Letland en Litouwen inderdaad vrijgemaakt van het Oostblok, maar worden sinds kort opnieuw bedreigd door dezelfde agressor.
Al die mensen en plaatsen, gefixeerd met één druk op de knop, wachtend om herontdekt te worden. Het blijft een schatkamer voor toekomstige tekeningen en schilderijen. Als ik het niet direct opschrijf of uit het archief haal, vergeet ik het weer. Totdat ik jaren later opnieuw op hetzelfde beeld stuit.
Wat is dat toch, die drang om beelden te maken? Voor wie. Voor wat.
Stonehenge laat ik maar even rusten. Denk ik.
