Boekje
Voyeur. Zo voel ik mij. Aandachtig bekijk ik de portretjes in het kleine fotoalbum. Ik ken deze mensen niet. Zij mij ook niet. Wij hebben elkaar nooit ontmoet, althans, dat vermoed ik. Het lijkt me een Indonesische familie. De foto's dateren van eind jaren '50 of beginjaren '60, zo lijkt het.
De familiekiekjes zijn allemaal van het formaat 6 x 9 cm. Typisch voor een boxje; een gangbaar fototoestel uit die tijd. De mensen zijn ten voeten uit afgebeeld tegen een tamelijk willekeurig gekozen achtergrond. De leeftijd van de beide vrouwen schat ik zo tussen de 20 en 30 jaar.
In de tweedehands zaak in Amersfoort had ik inmiddels al meerdere keren het boekje gepakt en weer teruggelegd. Ik durfde niet. Maar ik vond het wel fascinerend en de prijs was een lachertje. Een doel had ik ook al: True Size Matters. Sinds de expositie van Rinus van de Velde wilde ik tekeningen op ware grootte maken. Te beginnen bij de VW-bus van Ruud en Elise.
Mensen en objecten op ware grootte dus. De exacte lichaamslengte zou ik nooit kunnen achterhalen, maar een inschatting is goed genoeg. Juist omdat de familiefoto's gemaakt zijn als herinnering zijn ze zo oorspronkelijk. Aandoenlijk amateuristisch. Ik zie het beeld al voor me. Op ongebleekt katoen met houtskool en siberisch krijt.
Als mijn inschatting juist is, moeten de vrouwen nu minstens 80 jaar oud zijn. Als ze nog in leven zijn. De wens om het boekje te kopen wint het uiteindelijk van mijn aarzeling omdat ik het toch wel privé vind. Marja (held) rekent het boekje af bij de kassa. We kunnen het niet nalaten om even te melden dat we het vreemd vinden dat dit soort boekjes gekocht kunnen worden.
Thuis, in het atelier, raak ik niet uitgekeken op portretjes. Ik ontdek steeds meer details. De eerste schetsen worden gemaakt in de dummy. Nu is het zaak om er wat tijd overheen te laten gaan en de beelden langzaam te laten rijpen. Je moet nu geen haast hebben.
De tijd blijft de grootste kunstenaar.