Bakbeest
Een fractie. Het bedrag wat ze vroeg was laag: 875,- euro. Op sites als Polymetaal en Drukwerk in de marge stonden soortgelijke etspersen te koop voor 8 tot 10x dit bedrag. Nieuw zijn ze ook nog verkrijgbaar: 12.000,- euro voor dit type.
Slijten doen ze nauwelijks, ze blijven gewild en nagenoeg waardevast.
Met een rolbreedte van 80 cm kon ik goed uit de voeten. Nog beter zou een breedte 100 cm zijn, maar die zijn zeldzaam, nog zwaarder en onbetaalbaar. Het is ook een behoorlijke sta-in-de-weg in je atelier als je er slechts incidenteel mee werkt. Maar ik was van plan om het gevaarte intensief te gaan gebruiken.
In 2014 ging ik naar de Schilderswijk in Den Haag om het hebbeding op te halen. Met mijn jongste zoon (toen 17 jaar) en de geleende bestelbus van mijn broer. Onderweg had ik al mijn twijfels of we het zouden redden: het was onvermijdelijk dat de pers gedemonteerd moest worden en ervaring met ontmantelen had ik niet.
Bij de eigenaresse aangekomen werd de situatie nog erger. De pers stond in een klein kamertje driehoog-achter. Zwaarder en veel lomper dan het op de foto's leek. Ik kon mij niet voorstellen dat ze in deze situatie überhaupt grafiek heeft kunnen maken. Het apparaat bleek dan ook van haar vader te zijn geweest en altijd in zijn atelier te hebben gestaan. Ze toonde een aantal etsen van zijn hand. Klassieke landschappen en stadsgezichten. Ambachtelijk en erg mooi.
Tijdens het demonteren ontstonden er ronduit gevaarlijke situaties. Mijn zoon bewaarde de rust, maar ik zag aan hem dat hij af en toe ook boven zijn macht greep. Alles zat onder het vet, was niet te tillen en moest door krappe ruimtes en het trappenhuis drie verdiepingen naar beneden. We moesten met alles de straat oversteken en steeds de bus afsluiten na elke lading, want... Schilderswijk.
Het was al laat toen we in Ermelo alles in mijn oude atelier hadden uitgeladen en we waren smerig en bekaf. Wekenlang heeft de pers in onderdelen in het atelier gestaan. Ik had de moed niet om aan de montage te beginnen. De handleiding voor het in elkaar zetten ontmoedigde mij nog meer. Dit was geen simpel klusje...
De handleiding bevatte ook nog een vreemde suggestie: de beide cilinders moesten precies aan beide zijden op de millimeter nauwkeurig op hoogte gebracht worden om de frames aan weerskanten in de cilinders te schuiven. Dat zou met banden of kettingen plaats moeten vinden. Ik keek naar de fragiele dakconstructie. Kansloos.
Sowieso vond ik het merkwaardig: dat zou toch op een veel simpeler manier moeten kunnen? Zie op de foto hieronder wat ik toen bedacht heb. Met een tafel en verschillende diktes stophout hoog je elke wals tot exact de juiste hoogte op. Heel stabiel, alles blijft op zijn plek en met houtjes en kartonnetjes bereik je de exacte hoogte die nodig is. Het werkte fantastisch! De beide frames reed ik er zo tegenaan. De houten constructie werd pas afgebouwd toen de beide walsen gemonteerd aan de frames zaten.
Een paar jaar lang heb ik in het oude atelier mogen pionieren met deze geweldige pers. Totdat het oude pand afgebroken moest worden en het apparaat moest verhuizen naar het nieuwgebouwde atelier naast mijn huis, ca. twee kilometer verderop. De nachtmerrie van de (de)montage nog vers in het geheugen wilde ik dit alles niet nog eens beleven. Hoe dit gevaarte het best vervoerd kon worden? Ik heb de meest uiteenlopende adviezen gekregen. Van nota bene professionals in de logistiek.
De oplossing? Op een vroege zaterdagmorgen (want nog geen verkeer) met mijn beide zonen duwend en trekkend de pers vervoerd met menskracht. Na 25 minuten stond het bakbeest op zijn nieuwe stek. Mijn collega-logistici hoonden dit plan weg. Ik heb ze uitgedaagd te komen met een vervoersoplossing die goedkoper, efficiënter en vooral sneller is.
Geen reactie. Tot op de dag van vandaag.
Slijten doen ze nauwelijks, ze blijven gewild en nagenoeg waardevast.
Met een rolbreedte van 80 cm kon ik goed uit de voeten. Nog beter zou een breedte 100 cm zijn, maar die zijn zeldzaam, nog zwaarder en onbetaalbaar. Het is ook een behoorlijke sta-in-de-weg in je atelier als je er slechts incidenteel mee werkt. Maar ik was van plan om het gevaarte intensief te gaan gebruiken.
In 2014 ging ik naar de Schilderswijk in Den Haag om het hebbeding op te halen. Met mijn jongste zoon (toen 17 jaar) en de geleende bestelbus van mijn broer. Onderweg had ik al mijn twijfels of we het zouden redden: het was onvermijdelijk dat de pers gedemonteerd moest worden en ervaring met ontmantelen had ik niet.
Bij de eigenaresse aangekomen werd de situatie nog erger. De pers stond in een klein kamertje driehoog-achter. Zwaarder en veel lomper dan het op de foto's leek. Ik kon mij niet voorstellen dat ze in deze situatie überhaupt grafiek heeft kunnen maken. Het apparaat bleek dan ook van haar vader te zijn geweest en altijd in zijn atelier te hebben gestaan. Ze toonde een aantal etsen van zijn hand. Klassieke landschappen en stadsgezichten. Ambachtelijk en erg mooi.
Tijdens het demonteren ontstonden er ronduit gevaarlijke situaties. Mijn zoon bewaarde de rust, maar ik zag aan hem dat hij af en toe ook boven zijn macht greep. Alles zat onder het vet, was niet te tillen en moest door krappe ruimtes en het trappenhuis drie verdiepingen naar beneden. We moesten met alles de straat oversteken en steeds de bus afsluiten na elke lading, want... Schilderswijk.
Het was al laat toen we in Ermelo alles in mijn oude atelier hadden uitgeladen en we waren smerig en bekaf. Wekenlang heeft de pers in onderdelen in het atelier gestaan. Ik had de moed niet om aan de montage te beginnen. De handleiding voor het in elkaar zetten ontmoedigde mij nog meer. Dit was geen simpel klusje...
De handleiding bevatte ook nog een vreemde suggestie: de beide cilinders moesten precies aan beide zijden op de millimeter nauwkeurig op hoogte gebracht worden om de frames aan weerskanten in de cilinders te schuiven. Dat zou met banden of kettingen plaats moeten vinden. Ik keek naar de fragiele dakconstructie. Kansloos.
Sowieso vond ik het merkwaardig: dat zou toch op een veel simpeler manier moeten kunnen? Zie op de foto hieronder wat ik toen bedacht heb. Met een tafel en verschillende diktes stophout hoog je elke wals tot exact de juiste hoogte op. Heel stabiel, alles blijft op zijn plek en met houtjes en kartonnetjes bereik je de exacte hoogte die nodig is. Het werkte fantastisch! De beide frames reed ik er zo tegenaan. De houten constructie werd pas afgebouwd toen de beide walsen gemonteerd aan de frames zaten.
Een paar jaar lang heb ik in het oude atelier mogen pionieren met deze geweldige pers. Totdat het oude pand afgebroken moest worden en het apparaat moest verhuizen naar het nieuwgebouwde atelier naast mijn huis, ca. twee kilometer verderop. De nachtmerrie van de (de)montage nog vers in het geheugen wilde ik dit alles niet nog eens beleven. Hoe dit gevaarte het best vervoerd kon worden? Ik heb de meest uiteenlopende adviezen gekregen. Van nota bene professionals in de logistiek.
De oplossing? Op een vroege zaterdagmorgen (want nog geen verkeer) met mijn beide zonen duwend en trekkend de pers vervoerd met menskracht. Na 25 minuten stond het bakbeest op zijn nieuwe stek. Mijn collega-logistici hoonden dit plan weg. Ik heb ze uitgedaagd te komen met een vervoersoplossing die goedkoper, efficiënter en vooral sneller is.
Geen reactie. Tot op de dag van vandaag.
